edition metáfrasi - Nikolas Koutsodontis

Werkstatt/Reihen > Reihen > edition metáfrasi

Nikolas Koutsodontis

Sieben Gedichte

übersetzt von Dirk Uwe Hansen und Jorgos Kartakis

Νικόλας Κουτσοδόντης

Στο δωμάτιο

Δάγκωνε τα παράθυρα ο άνεμος

τρόμαζε τις σκιές του ο τοίχος

μούγκριζε η νύχτα τη σιωπή

κι εγώ περίμενα

με το τσιγάρο να μιλά στα φώτα

που καίγανε την απουσία σου

κι εγώ περίμενα

στα πόδια μου ο σκύλος

έψαχνε για χάδι.

Τρομάζω στον ιδρώτα του μεσονυχτίου.

Nikolas Koutsodontis

Im Zimmer

Der Wind verbiss sich in die Fenster

die Wand schüttelte ihre Schatten ab

die Nacht brüllte ihr Schweigen

und ich wartete

während die Zigarette mit den Lichtern sprach

die brannten solange du fort warst

und ich wartete

zu meinen Füßen bettelte der Hund darum

gestreichelt zu werden.

Ich zittere im Schweiß der Mitternacht.

Αγαπάω

Ακέφαλα δέντρα απλώνουν τα κλαδιά τους

να πιάσουνε τον ήλιο

κι εγώ σου είπα σ΄αγαπάω.

Μα τι ωραία λόγια, παραδέχτηκες,

ανοίγοντας του τραίνου το παράθυρο

να τα ρίξεις βιαστικά στην κίνηση.

Να΄σμιγαν, πρόσμενα, οι καρποί,

να χάσουν κάθε πρακτικότητα,

κουβαλώντας σύννεφα ανάσας

βαθιάς, σαν ορυχεία τούρκικα

και γύρω οι φαντάροι να σκίζουνε το δέρμα τους

πλέκοντας κονσερτίνες στην περίφραξη.

Ich liebe

Kopflose Bäume breiten ihre Zweige aus,

um die Sonne aufzusaugen,

und ich habe dir gesagt, dass ich dich liebe.

Aber was für schöne Worte, musstest du zugeben,

während du das Zugfenster öffnetest,

um sie unter die fahrenden Autos zu werfen.

Wenn doch die Früchte zusammenkämen

und jeden Nutzen verlieren würden,

während sie Wolken schleppen aus tiefen Atemzügen,

wie türkische Bergwerke

und darum herum ritzen Soldaten ihre Haut,

beim Umwickeln der Zäune mit Stacheldraht.

Στα άμφια

Όταν χτυπά καμπάνα

οι ζωντανοί δεν έχουνε απώλειες

-μην πάει το μυαλό σας κατά κει.

Μόνο τα παιδικά μας χρόνια βάζουν άμφια

και τα βαθιά χαμόγελα των ιερέων

μπουκώνουνε με λίπος.

Im Messgewand

Wenn die Glocken läuten,

verlieren die Lebenden nichts

- aber denkt nicht an so was.

Nur unsere Kinderjahre ziehen das Messgewand an,

und das tiefe Lächeln der Priester

stopft sich voll mit Fett.

Αυτόνομα

Έκανα χάρτινες γροθιές τα ποιήματα

και γέμισα τις μπότες΄

άρχισαν ανεξέλεγκτα να περπατούνε δίχως πόδια.

Πήρανε κάπως έτσι την πορεία τους τα πράγματα

καθώς οι άγριοι κολπίσκοι

χλευάζουνε κυματοθραύστες.

Selbstbestimmt

Ich habe papierene Fäuste gemacht aus den Gedichten

und sie in die Stiefel gestopft;

die begannen aufs Geratewohl zu gehen ohne Beine.

So ungefähr nehmen alle Dinge ihren Lauf,

wie die kleinen Buchten

die Wellenbrecher auslachen.

O ψαράς

Ο ψαράς που μαχαιρώνει τα μπαρμπούνια

κόβει τα κουμπιά των πουκαμίσων ένα ένα.

Άνεμος που σπρώχνει το κλαδί και σπάει τζάμια

ο βραχίονας το κλαδί ηλιοκαμένο.

Πού να κρύβεται ο άνεμος;

Κέντρο πόλης

φέτες καύσωνα στην τσέπη

αγοράζω όσο όσο την ελευθερία

λίγη θάλασσα μαχαίρωσε και τύλιξέ μου

ν΄αναπνεύσω.

Der Fischer

Der Fischer, der die Barbe absticht,

schneidet die Knöpfe einen nach dem anderen von den Hemden.

Ein Wind, der gegen den Ast drückt

und die Scheibe zerbricht,

der Arm der Ast von der Sonne gebräunt.

Wo kann der Wind sich verstecken?

Stadtzentrum Scheiben von Hitze in der Tasche

kaufe ich mir günstig meine Freiheit ein wenig Meer schneide mir ab

und pack es ein,

damit ich aufatmen kann.

Θρύμματα σμάλτου

Αντίκρυ στέκανε οι οδοντόβουρτσές μας

η μια μπλε η άλλη πράσινη

η μία πιο φθαρμένη η άλλη ολοκαίνουρια

στη συνέχεια χαθήκαμε μα ξέμεινε εκείνη στο ποτήρι

ήθελα μαζί της να βουρτσίσω του μπάνιου τα πλακάκια

ήθελα στα σκουπίδια τη δική μου στο στόμα τη δική σου

δεν ξέρω γιατί την κρατώ ακόμα

δεν ξέρω στον καθρέφτη άσπρες πιτσιλιές ποιος άφησε

και για ποιον ανοίγω θερμοσίφωνο.

Zahnschmelzsplitter

Unsere Zahnbürsten standen einander gegenüber,

eine blaue und eine grüne,

die eine schon ziemlich abgenutzt, die andere noch wie neu.

Wir haben uns danach verloren, aber sie blieb im Becher.

Die Badezimmerkacheln wollte ich damit putzen,

ich wollte meine in den Müll und deine in meinen Mund stecken,

ich weiß nicht, warum ich sie noch aufbewahre,

weiß nicht, wer die weißen Flecken auf dem Spiegel hinterlassen hat,

und für wen ich den Boiler anheize.

Ρόμπιν

Δεν ήταν μυστικό ποιος ήταν ο Τιμ Ντέικ.

Είχανε την πληροφορία πάμπολλα αγόρια.

Δε συνήθιζα παιχνίδια ν΄ανταλλάσσω ή κόμικ

δε συνήθιζα φίλους

ούτε κι εκείνο το νεαρό του γαντοφορεμένο χέρι

ύπουλα να πιέζει την κοιλιά μου –

βίαια κι όμορφα να με λαχανιάζουν

οι μελαχρινές τούφες στα μάτια του

οι καθαρές γραμμές στους μυς

σκίτσο το σκίτσο να περνάνε το κορμί μου τρόμο.

Σκούντηξα τη μαμά μου –

μου αρέσει

αυτό το αγόρι μου αρέσει!

Συνέχισε ό,τι έπινε με την παρέα

στο Κεφαλάρι

το βράδυ εκείνο που ήμουνα δεκάχρονος

και θέλησα πρώτη φορά κορμί.

Robin

Wer Tim Drake war, war kein Geheimnis.

Das wussten viele Jungen.

Ich war nicht daran gewöhnt, Spiele zu tauschen oder Comics,

ich war nicht daran gewöhnt, Freunde zu haben,

auch nicht an seine junge Hand mit dem Handschuh,

die sich an meinen Bauch drängt –

heftig und schön lassen mich keuchen

die schwarzen Streifen um seine Augen,

die sauberen Linien an seinen Muskeln;

ein Zittern, das in Wellen über meinen Körper lief.

Ich stieß meine Mutter an;

der Junge gefiel mir!

Sie fuhr fort, mit ihren Freunden zu trinken

in Kefalari,

an jenem Abend, als ich zehn war

und zum ersten Mal einen Körper begehrte.

Nikolas Koutsodontis wurde 1987 in Athen geboren; seine Eltern stammten von der Insel Andros. Er studierte Soziologie an der Pantion-Universität in Athen. Gedichte von ihm wurden in Zeitschriften und Literaturportalen veröffentlicht. Mit "Abziehbild" erschien 2017 sein erster Gedichtband, 2021 der zweite "Bring mir nur ja niemanden mit nach Haus'". 2018 gewann er gemeinsam mit Lenia Zafiropoulou den von der Stiftung Aikaterina Laskaridis verliehenen "Jorgou N. Karter"-Preis.

Ο Νικόλας Κουτσοδοντης γεννήθηκε το 1987 στην Αθήνα από ανδριώτες γονείς. Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πάντειο πανεπιστήμιο. Ποιήματα του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Η Χαλκομανία (2017) είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή, και το Μόνο κανέναν μη μου φέρεις σπίτι (2021) η δεύτερη. Το 2018 τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο (εξ ημισείας με τη Λένια Ζαφειροπούλου) στον πανελλήνιο ποιητικό διαγωνισμό "Γιώργου Ν. Κάρτερ" που προκηρύχθηκε από το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη.